Սիրո կամուրջ

-Ջեսսիկա՞։

Ջեսսիկան սենյակի դուռը բացեց և ասաց․

-Լսում եմ։

-Արի խոսենք։

-Ինչի՞ մասին։

-Այն տղայի ում հետ քնել ես։

-Մայք ես չեմ ցանկանում այդ մասին խոսել։ Ինչ խոսելու էր, ինչ ասելու էր մենք մի քանի ժամ առաջ ենք խոսել։

-Չեմ ստիպի, որ խոսես, բայց արի գնանք հաց ուտենք։

-Ես սոված չեմ,-ասաց Ջեսսիկան։

-Իսկ ես չեմ ասում սոված ես, թե չէ։ Ես ասում եմ արի գնանք հաց ուտենք։

Մայքը բռնեց Ջեսսիկայի ձեռքը և ասաց․

-Արագ արի իմ հետ։

Ջեսսիկան ոչինչ չասած և Մայքի հետ իջավ խոհանոց։

Խոհանոց մտնելով Ջեսսիկան բացականչեց․

-Սպագետի՜։

-Սիրու՞մ ես։

-Շատ։

Մայքը և Ջեսսիկան նստեցին սեղանի շուրջ։ Ջեսսիկան փորձեց սպագետին և ասաց․

-Ինչ համեղ է։ Դու ես պատրասե՞լ։

-Հա,-ժպտաց Մայքը։

Նրանք սկսեցին միասին ուտել։ Այդ ժամանակ տան դուռը թակեցին։

-Դու՞ռն էր,-ասաց Մայքը։

-Ես կբացեմ,-ասաց Ջեսսիկան և ոտքի կանգնեց։

-Դու հանգիստ հացդ կեր, ես ինքս կբացեմ,-ասաց Մայքը և գնաց դուռը բացելու։

Դուռը բացեց և հարցրեց․

-Դուք ի՞նչ եք անում այստեղ։

-Ինձ թվում է, որ լավ կլինի նախ ներս հրավիրես։ Մենք եկել ենք Ջեսսիկային տեսնելու և ձեզ հետ խոսելու․-պատասխանեց Լուկասը և ներս մտավ։

Լեոն նույնպես ներս մտավ։ Մայքը գոռաց․

-Ջեսսիկա՜։

Ջեսսիկան խոհանոցից դուրս եկավ և նայեց եղբայրներին։

Մայքը ասաց․

-Ջեսսիկա նրանք ցանկանում են քեզ հետ խոսել։

-Եկեք հյուրասենյակ,-ասաց Ջեսսիկան։

Նրանք եկան հյուրասենյակ։ Նստելով բազմոցին Ջեսսիկան հարցրեց․

-Սուրճ կխմե՞ք։

-Չէ՛,-պատասխանեց Լուկասը։

-Ջեսսիկա ինչպե՞ս ես քեզ զգում,-հարցրեց Լեոն։

-Լավ եմ,-պատասխանեց Ջեսսիկան։

Մայքը և Ջեսսիկան նստել էին իրար կողք։  Մայքը բռնեց Ջեսսիկայի ձեռքը և ասաց․

-Իմ կողքին իմ  կինը իրեն լավ է զգում։

-Ես ուզում եմ իմանամ ձեր ամուսնության պատճառը,-ասաց Լուկասը,- ես իմացել եմ, որ դուք մի քանի օրվա ծանոթ եք եղել ու ամուսնացել եք։ Դուք անգամ եկեղեցի չեք գնացել։ Զարմանում եմ տատիկը մեծ կին է ու ինքը ձեզ չի կանգնեցրել։ Հիմա պատճառը ասեք։

-Պատճառ չկա,-կոպիտ ձևով ասաց Ջեսսիկան։

-Ամեն ինչի մեջ էլ պատճառ կա,-ասաց Լեոն։

-Ճիշտ եք։ Պատճառը այն է, որ մենք միմայնց սիրել ենք առաջին հայացքից։

-Մի ձևի չեմ հավատում։ Ջեսսիկայի բնավորություն իմանալով ես չեմ հավատում, որ ինչ որ մեկին սիրահարվի այն էլ առաջին հայացքից։

-Ինչի՞, ես էլ եմ մարդ, ես էլ կարող եմ սիրահարվել։

-Բայց դու սեր առաջին հայացքից չէիր հավատում,-ասաց Լեոն։

-Հավատում եմ,-պատասխանեց Ջեսսիկան,-Մայք ես գնամ խոհանոց սեղանը հավաքեմ։

-Բայց նորմալ հաց կերա՞ր։

-Հա։

Մայքը ժպտաց և ասաց․

-Դե գնա։

Ջեսսիկան գնաց խոհանոց։ Լուկասը Մայքին հարցրեց․

-Որտե՞ղ ես եղել, երբ Ալեքսի մեքենան տրաքել է։

Մայքը սկսեց  բարձր ծիծաղել, իսկ հետո ասաց․

-Դու ո՞վ ես, որ քեզ ասեմ, թե որտեղ եմ եղել։

-Հարցիս պատասխանի։

-Դա իմ պրոբլեմն է, թե որտեղ կլինեմ ու երբ։ Դու ով ես, որ մի բատ էլ քեզ դակլատ տամ։

-Արա լավ չես, ասում եմ հարցիս պատասխանի։

Մայքը ոտքի կանգնեց ու ասաց․

-Նորմալ խոսի։

Լուկասը նույնպես ոտքի կանգնեց և գոռաց․

-Ձենդ իմ վրա չբարձրացնես։

-Հիմա տեղն ու ժամանակը չի, որ իրար միս ուտեք,-ասաց Լեոն։

-Լեոն ճիշտ ա,-ասաց Ջեսսիկան,-գնացեք որտեղ ուզում եք կռվեո, բայց ոչ իմ տանը։

Լուկասը զայրացած ասաց․

-Սա դեռ սկիզբն է, ես բոլորին կապացուցեմ, որ դու ես մեղավորը։

Նա զայրացած դուրս եկավ տանից։ Լեոն դուրս եկավ նրա հետևից։

Մայքը նստեց բազմոցին։ Ջեսսիկան հարցրեց․

-Ի՞նչ նկատի ուներ Լուկասը։

-Անկապ խոսում էր, ե սոված եմ։ Ես նորմալ հաց չկերա։ Արի գնանք շարունակենք մեր ընթրիքը։

Մայքը գնաց խոհանոց։ Ջեսսիկան մտքում ասաց․

-« Ամեն ինչ շատ խառն է»։