Սիրո կամուրջ

-Լիա՞։

-Ջեսսի՜։

Ես և ընեկրուհիս գրկախառնվեցինք։

-Ջեսսի, որքան ժամանակ է քեզ չէի տեսել։

-Արդեն 10 տարի կլինի,-պատասխանեցի ես։

-Զարմանում եմ այսքան երկար ժամանակ ոնց կլինի քեզ տեսած չլինեմ։  Այս 10 տարիներն որքան շուտ անցան։

-Անցան ու այլևս հետ չեն գա։

-Ջեսսի անկեղծ շատ զարմացա, երբ զանգահարեցիր և ասացիր, որ Հայաստանում ես։

-Հա՛, ես էլ եմ զարմացած, որ Հայաստանում եմ։

-Ե՞րբ ես եկել Հայաստան։

-Մեկ ամիս առաջ։

-Ո՞նց, մեկ ամիս է Հայաստանում ես, իսկ ես այսօր իմացա։ Որտեղ էիր մնում այդ մեկ ամսվա ընթացքում։

-Չգիտեմ, երկար էի փնտրում տատիկիս ու պապիկիս ու 3 օր է ինչ գտել եմ նրանց։

-Մեր գյուղում պետք է ապրե՞ս։

-Հա՛։

-Իսկ ով է քո տատիկն ու պապիկը։

-Կծանոթացնեմ անպայման։

Մենք սկսեցիքն երկար զրուցել։ Հանկարծ Լիան ասաց․

-Ջեսսի տես եղբայրս է գալիս։

Ես նայեցի Լիայի ցույց տված կողմ և միանգամից ասացի․

-Լիա, ինձ կներկայացնես որպես Լիլի, խնդրում եմ հարցեր չտաս։

-Բա՞յց։

-Հետո կբացատրեմ, հիմա ինչ ասում եմ դա էլ ասա լավ։

-Լավ։

Մեզ մոտեցան Միշան և նրա կողքի տղան։

Լիան գրկախառնվեց քրոջ հետ և ասաց․

-Միշ այս գեղեցիկ ու առնակամ տղան ո՞վ է։

-Ընկերս է։

-Ընկե՞րդ։

-Այո՛, ինչու՞ զարմացար։

-Միշա սպասիր ես կներկայանամ։ Ես Մայքն եմ չհիշեցի՞ր ինձ Լիա։

-Մա՞յք, այն Ամերիկայի հարուստ տղեն։

-Հա այդ ես եմ։

Լիան և Մայքը միմյանց գրկեցին։

-Լավ հերիք է միմյանց գրկել,-ասաց Միշան,-Լիա չես ցանկանում ծանոթացնել մեզ այս գեղեցկուհու հետ։

-Վայ մոռացել էի։ Մայք Միշա ծանոթացեք ինքը իմ լավագույ ընկերուհին է՝ Ջես․․․Լիլին։ Լիլի ջան ծանոթացիր ինքը իմ եղբայրն է ՝ Միշան, իսկ ինքն էլ մեր մանկության ընկերը՝ Մայքը։

-Ուրախ եմ ծանոթության համար,- ասացի ես ու նայեցի Մայքին։

Մայքը ասաց․

-Ես ձեզ հիշեցի, մենք երեկ այս նույն կամուրջի վրա հանդիպել ենք։

-Հա, ես էլ հիշեցի։

-Փաստորեն ես իմ խոսք չպահեցի։ Ես երեկ ձեզ ասացի, որ դա եմր վերջին հանդիպումն է, բայց այսօր կրկին հանդիպեցինք։ Կներեք ինձ։

-Կներեսի կարիք չկա Մայք ջան։ Եթե դուք էլ եք այստեղ ապրում, ուրեմն հաճախ կհանդիպենք ։ Գյուղը փոքր է և ամեն քայլի հանդիպում ես մարդկանց։

-Դուք այս գյուղի՞ց եք։

-Այո՛։

-Բայց ակցենտով եք խեսում։

-Դուք էլ նենց ոչինչ ակցենտով եք խոսում։

-Հա ես հայ չեմ, տատիկիս ու պապիկիս մոտ եմ եկել։ Ամերիկայից եմ։

-Ամերիկա որտեղի՞ց։

-Նյու Յորքից,- պատասխանեց Մայքը։

-Պարզ է, կներեք ինձ ես պետք է գնամ։

-Քեզ ի՞նչ եղավ Լիլի,- հարցրեց Լիան։

-Լիլի ջան քեզ հետ ինչ պատահեց, մի փոքր էլ մնա,- ասաց Միշան։

-Ես ինչ որ բան այն չասացի՞,-հարցրեց Մայքը։

-Չէ ամեն ինչ կարգին է։ Լիա երեկոյան կզանգահարեմ և կխոսենք։

-Բա՞յց։

Ես միանգամից հեռացա այդտեղից։ Ես վախեցա, որ նա ինձ կճանաչի։ Եթե ինքը հարուստ է , ես վստահ եմ, որ եղբայրներիցս գոնե մեկին կճանաչեր։

 -Տարօրինակ բայց գեղեցիկ ընկերուհի ունես քուրս,-ասաց Միշան։

-Ինքը շատ լավ մարդ է, ուղղակի չհասկացա թե ինչու համար նա այսպես շտապ հեռացավ։

-Երևի ես ինչ-որ բան սխալ ասացի։ Բայց անկեղծ նրա դեմքն այնքան ծանոթ է։

-Ինքն էլ է Նյու Յորքից,-ասաց Լիան։

-Հետաքրքիր է, հետքրքիր է,-ասաց Մայքը։

-Լավ եկեք գնանք քաղաք սրճարան։ Մենք դեռ շատ խոսելու բան ունենք,-ասաց Միշան։

-Ես համաձայն եմ,-ուրախ պատասխանեց լիան։

-Լավ գնանք,-ասաց Մայքը։

Նրանք միասին նստեցին Միշայի մեքենան և գնացին քաղաք։

Ես արագ տուն մտա և լացելով գրկեցի տատիկիս։ Տատիկս խառնվեց ու ասաց․

-Բալես ի՞նչ է եղել։

Ես ձայն չէի հանում և լաց էի լինում։

-Բալես խոսի սիրտս կանգնեց։

-Տատ ջան անցյալս երբեք ինձ հանգիստ չի տա։ Ես այսօր հանդիպել եմ մի տղայի ու նա Նյու Յորքից է։ Լիան ասաց, որ հարուստ տղա է  ու ես մտածեցի, եթե հարուստ է ուրեմն եղբայրներիցս մեկին կճանաչի։ Իսկ ես չեմ ուզում, որ ինձ ճանաչեն։

-Այ բալա ջան, բա դրա համար կլացեն։ Կարող է հարուստ է, բայց ձեր ընտանիքին չի ճանաչում։ Ախր ամեն փոքր բանից պետք չէ լաց լինել։

-Տատ ջան գիտեմ, բայց ինձ թվաց, որ ես մի քանի անգամ տեսել եմ նրան։

-Է՜ բալա ջան, մի լացի ու մոռացի։

-Կփորձեմ տատ ջան։

-Բալա ջան հիմա արի օգնիր կարկանդակներ պատրաստենք, իսկ հետո կգնանք գերեզմաններ։

-Լավ տատ ջան։

Ես արցունքներս սրբեցի ու ժպտացի։ Հետո գնացի տատիկիս հետ խոհանոց օգնելու նրան։