մաս 18
Մտնելով սենյակ սկսեցի ուսումնասիրել այն: Պատին բազմաթիվ նկարներ էին փաքցված: Այդ նկարների մեծ մասում ես այն անծանոթ աղջկան տեսա: Այստեղ նաև մի նկար կա որի մեջ Ջիվոնն ու Յոնան համբուրվում էին: Այդ նկարը ինձ Սեհունի և այն անծանոթ աղջկա նկարն էր հիշեցնում: Տարօրինակ է ինչու է նա պահում այդ նկարը:Ես այլևս չեմ պատրաստվում հանդուրժել նրանց գաղտնիքները: Իջա հյուրասենյակ. Յունգին քնած է, չեմ հասկանում ինչպես կարելի է այսքան քնել?:
-Յունգի, արթնացիր ես պետք է քո հետ խոսեմ,- խփելով նրա ուսին ասացի ես:
- Ասա,- աչքերը տրորելով ասաց Յունգին:
- Ով է այն աղջիկը, որի մասին բոլորդ խուսափում եք ինձ մոտ խոսել?,- նայելով նրա աչքերի մեջ ասացի ես:
- Նրա անունը Արիանա է, բավարարվիր այսքանով,- նորից պարկելով ասաց Յունգին:
- Իսկ որտեղ է նա հիմա?,-հարցրեցի ես:
- Աշլի, հերիք է խառնվես քեզ չվերաբերվող թեմաներին,- արդեն կոպիտ ձայնով ասաց Յունգին:
- Լավ,-ասացի ես և շրջվեցի, որպեսզի բարձրանամ սենյակ, սակայն դռան հարվածի ձայնից արագ հետ շրջվեցի:
Դռան մոտ Սեհունն է կանգնած: Նրա հայացքից ես արդեն սկսեցի վախենալ:
- Աշլի, պատրաստվիր մենք տուն ենք գնում,-հրամայեց նա:
- Ինչ կարիք ունի իմ գալը?, միևնույն է մենք բաժանվում ենք,- սառը ու անտարբեր ձայնով ասացի ես:
- Ինչ?, դուք բաժանվում եք?,- հետաքրքրվեց Յունգին:
- Այո!!
- Ոչ!!
Մեր պատասխաններն իրար հակասում էին: Դե իհարկե ես ասացի այո:
- Հիմա այո թե' ոչ?,- ծիծաղելով ասաց Յունգին:
- Աշլի, Յոնան հիվանդանոցում է և միայն քեզ է ուզում տեսնել,- խռպոտ ձայնով ասաց Սեհունը: Միայն հիմա եմ հասկանում թե ինչքան է նա անհանգստանում քրոջ համար: Ես մտածում էի, որ
նա քարե սիրտ ունի, բայց ինչպես տեսնում եմ ես սխալվում էի:
- Ինչպես է նա այնտեղ հայտնվել?,- անհանգիստ ձայնով ասաց Յունգին:
- Նա գիշերը ուզում էր տնից փախչել և երեկույթի մասնակցել, սակայն լուսամուտից թռնելուց չի կարողացել բարեհաջող վայրեջք կատարել և ուղեղի ցնցում է ստացել,- առանց շունչ քաշելու ասաց Սեհունը:
- Քույրդ նույն հիմարիկն է մնացել,- ժպտալով ասաց Յունգին: Չեմ հասկանում որն է նրա ժպիտի պատճառը?
- Դե ինչ գնանք?,-հարցրեց Սեհունը նայելով ինձ:
- Միայն Յոնայի համար եմ համաձայնվում,- կոպիտ ձայնով ասացի ես և մոտեցա դռանը:
***
Մեքենայի մեջ ամեն մեկս մեր մտքերով տարված մի կետի էինք նայում: Սակայն մեր լռությունը խաղտեց Սեհունը:
- Այսօր այն հիմարն էր զանգահարել:
- Չէմ կարծում, որ հիմա այդ թեմայով խոսելու ժամանակն է,- կոպիտ ձայնով ասաց Յունգին: Ում մասին են նրանք խոսում?և թե ով է նրան զանգայարել ես այդպես էլ չկարողացա իմանալ:
Մենք հասանք հիվանդանոց: Իմանալով թե որտեղ է Յոնայի հիվանդասենյակը մենք շտապեցինք նրա մոտ: Հիվանդասենյակի մոտ Նուանն է կանգնած: Նա այմպես է նայում վրաս կարծես ես եմ այս ամենի մեղավորը:
- Ինչ ես արել քրոջս, որ նա միայն քեզ է ցանկանում տեսնել?,- կոպիտ ձայնով ասաց նա:
Նրա ձայնի տոնից ես սկսեցի վախենալ: Ինչու է նա ինձ հետ միշտ այսպես կոպիտ խոսում?:
- Նուան ուղղակի լռիր,- կոպիտ ձայնով ասաց Սեհունը և բացեց հիվանդասենյակի դուռը ինձ ներս հրելով:
Ես կանգնած եմ դռան մոտ Յոնան քնած է:Աստված իմ նա ուղղակի հրեշտակի է նման:
- Յոնա, արթնացիր,- ասացի ես թափահարելով նրան:
- Աշլի~,- ինձ տեսնելով նրա դեմքին ժպիտ հայտնվեց,նա ամուր գրլեց ինձ:
- Ուշադիր,-ասացի ես և նրան զգուշորեն պառկեցրի:
- Աշլի դու ինչ է հավադացել ես?,- ծիծաղելով ասաց Յոնան:
- Ինչին?,- չհասկանալով նրան հարցրեցի ես:
- Աշլի, իրականում ես ուղեղի ցնցում չեմ ստացել, ուղղակի Նուանն ինձ աիգելել էր քեզ հետ շբվել և չէր թողնում տեսնել քեզ, այդ իսկ պատճառով ես ստիպված էի այսպիսի խաղ խախալ,- այո Յոնան դեռ երեխա է չնայած նրան որ մենք նույն տարիքն ունենք:
Բայց մի բան ես չեմ կարողանում հասկանալ, ինչու է Նուանը նրան արգելել շփվել ինձ հետ:
- Յոնա, ով է Արինան?,- հարցրեցի ես հույս ունոնալով որ նա ինձ կասի:
- Աշլի, կներես, բայց Սեհունն ինձ արգելել է նրա մասին խոսել: Ես չեմ կարող քեզ պատմել նրա մասին ինչքան էլ ցանկանամ,-չեմ հասկանում, ինչու նրա մասին ոչ ոք ոչինչ չի խոսում?:
- Ինչու նրա մասին չեք խոսում իմձ մոտ?,- բարձր արտահայտեցի մտքերս:
- Արիանան....նրա մասին խոսելը Սեհունի համար ցավոտ թեմա է,- այո ամեն ինչ ավելի է հետաքրքրանում, բայց ես ոչինչ պարզել չեմ կարողանում:
- Ինչու?,-ասացի ես:
- Աշլի ես ուզո եմ երեկույթ կազմակերպել և հրավիրել այն մարդկանց որոնք ընդամենը մի տարի առաջ Սեհունի և Նուանի անբաժանելի մասն էր, հուսով եմ կկարողանամ քեզ ինչ-որ բան պատմել,- ինչ ինկատի ունի Յոնան?, այո նա շատ տարօրինակ է...
