Պայմանով ամուսնություն

Սեհունի խոսքերից հետո չէի կարողանում ուշքի գալ, ես երբեք նրան երեխա չեմ պարգևի:Եվ ընդհանրապես, մենք մի քանի ամսից բաժանվելու ենք:

- Նման բան երբեք չի լինի,- կոպիտ ձայնով ասացի ես:

- Ես քեզ հակառակը կապացուցեմ,- նույն պես կոպիտ ձայնով ասաց Սեհունը և գնաց:

- Քույրիկ, չեմ ուզում քեզ նեղացնել բայց դու իսնապես պետք է նրանց ժառանգ պարգևես, եթե քեզ անգամ պարոն Նամջունն է նման բան ասել ուրեմն պետք է...,-չթողնելով եղբայրս խոսքը ավարտի ես ասացի.

- Նման բան երբեք չի լինի,միթե դժվար է հասկանալ:

- Աշլի ես հասկանում եմ քեզ բայց....

-Ոչ մի բայց Ֆելիքս,- ասցի ես և վազելով դուրս եկա ընկերությունից:

***

Լացելով քայլում էի, հանկարծ ինձ մի տղա մոտեցավ, նայելով նրա դեմքին հասկացա որ Մինհոն է:

- Կարող ես ինձ բացատրել, թե նման գեղեցկուհու աչքերից ինչու է արցյունք հոսում?,-ասաց նա:

Ես լուռ նայեցի նրա դեմքին:

- Որոշել ես չխոսել ինձ հետ?,-հարցրեց նա:

Ես առանց որևէ բամ ասելու փաթաթվեցի նրան, չգիտեմ էլ ինչու:Այո, գիտեմ ես հիմար և միամիտ աղջիկ եմ, ինչպես կարող եմ փաթաթվել մի մարդու ում միայն անունը գիտեմ?:
Նա մի պահ սառած և զարմացած դեմքով վրաս նայեց, բայց հետո նա նույն պես ինձ գրկեց: Այդ պահին ես սթափվեցի և հասկացա թե ինչ է կատարվում:Հրեցի նրան և ասացի.

- Կներես ինքս չհասկացա թե ինչ եմ անում:

- Դու նույն պես ինձ ներիր,-ասաց նա գլուխը կախելով:

- Ինչի համար?,-հարցրեցի ես:

- Դե այսօր առավոտյան չպետք է շոյեի այտդ,- ասաց նա մեղավորի հայացք ընդունելով:

- Լավ ներում եմ,- ժպտալով ասացի ես:

- Եթե դու իրոք ինձ ներում ես կարող ես դա ապացուցել ինձ հետ մի գավաթ սուրճ ըմպելով,- ժպտալով ասաց Մինհոն:

-Իսկ կլինի դա թողենք վաղվան?,- ասացի ես:

- Լավ ուրեմն պետք է թույլ տաս քեզ տուն ճանապարհեմ,- հիմարի ժպիտը դեմքից չկտրելով ասաց նա:

- Լավ համաձայն եմ,- ասացի ես:

***
Ամբողջ ճանապարհին Մինհոն ծիծաղելի պատմություններ էր պատմում, իսկ ես բարձր ծիծաղում էի: Անցնողները տարօրինակ հայացքով մեզ էին նայում, բայց դա մեզ չէր հուզում:

- մենք արդեն հասանք,- ասացի ես:

- Չմոռանաս սուրճի մասին,-ասաց նա և գնաց:

Ես բարձրացա տուն: Տանը ոչ-ոք չկար:Քանի-որ Սեհունը տանը չէ դա լավ առիթ է: Ես պետք է նորից բարձրանամ այն սենյակ:
Բարձրացա երկրերդ հարկ, համոզվելու համար, որ Սեհունը տանը չէ ստուգեցի բոլոր սենյակները և ահա հասա այն սենյակի դռան մոտ, որի մուտքը ինձ համար արգելված է: Ես մի քանի րոպե կանգնած որոշում էի բացել դուռը, թե' ոչ:Որոշեցի բացել: Ավելի հիմար ես լինել չէի կարող, նման բան իմ մտքով անգամ չէր անցնի: Սենյակի դուռը կողպած է:
Հանկարծ ներգևում դռան ձայն լսեցի, արագ իջա և տեսա դռան մոտ կանգնած Յունգիին:

-Հուսով եմ դեմ չես ինձ սուրճ հյուրասիրել,-ժպտալով ասաց նա:

- Իհարկե ոչ,- ասացի ես և անցա սուրճի պատրաստման գործին:

***
Մենք նստած խոսում ենք ամեն ինչի  մասին: Սեհունի ընկերները բոլորը հումորով ու լավ անձնավորություններ են:
Հանկարծ հեռախոսիս զանգ եկավ, անծանոթ համար էր: Տարօրինակ է իմ հեռախոսահամրը քչերը գիտեն, ով է զանգում?:

- Աշլի, Յոնան է ես Սեհունից քո հեռախոսահամրը խնդրեցի և նա տվեց, իդեպ նա ասեց որ մենք կարող ենք դուրս գալ զբոսնելու,-առանց շունց քաշելու ասաց Յոնան:

- Յոնա, շատ ուրախ եմ, որ Սեհունը նման բան է ասել, բայց մեզ հետ Յունգին էլ է քայլելու, ոչինչ?,-ասացի ես:

-Ինչ լավ է ես կարոտել եմ Յունգիին երկար ժամանակ չեմ տեսել նրան,-ասաց Յոնան:

-Լավ ուրեմն կհանդիպենք այսօրվա այգում,-ասացի ես և անջատեցի հեռախոսը:

- Յունգի, հուսով եմ կմիանաս մեզ,-ժպտալով ասացի ես:

-Իհարկե, ինչպես կարող եմ թողնել, որ ձեր նման գեղեցկուհիները մենակ քայլեն,-ասաց Յունգին և մենք դուրս եկանք տնից: